Kertas kerja keempat bertajuk "Adakah Inersia Jasad Tergantung Kepada Kandungan Tenaganya?" ("Ist die Trägheit eines Körpers von seinem Energieinhalt abhängig?") diterbit pada akhir tahun 1905. Kertas kerja ini mempertunjukkan lagi satu kesimpulan daripada aksiom-aksiom kerelatifan, yakni persamaan E = mc² yang termasyhur, dengan E merupakan tenaga jasad rehat, m merupakan jisim dan c merupakan laju cahaya.

Kebanyakan ahli-ahli fizik bersetuju bahawa salah tiga daripada siri kertas kerja ini, iaitu yang berkenaan dengan pergerakan Brown, kesan fotoelektrik dan kerelatifan khas sepatutnya layak dianugerahkan dengan Hadiah-hadiah Nobel. Walau bagaimanapun, cuma kertas kerja yang berkenaan dengan kesan fotoelektrik telah memenangi hadiah. Ini merupakan ironi, bukan sahaja kerana Einstein lebih dikenali untuk kerelatifannya, tetapi juga kerana kesan fotoelektrik merupakan fenomena kuantum, dan Einstein telah mengumumkan kekecewaannya tentang laluan yang diambil oleh teori kuantum. Di sebaliknya, Jawatankuasa Nobel mengatakan bahawa keputusan untuk memberi pujian kepada teori fotoelektrik merupakan keputusan yang kurang berkontroversi dan lebih senang diterima oleh komuniti ahli sains.

Apa yang menyebabkan siri kertas kerja Einstein ini luar biasa adalah kerana di setiap kes, Einstein telah mengajukan gagasan-gagasan daripada fizik teori ke kesimpulan lojik yang terakhir dan dapat menerangkan kesudahan uji kaji yang telah membingungkan ahli-ahli sains selama berdekad-dekad.